Bu kitabın yazılışı sırasında Türk kadınlarından kalma, bırakın günlük, mektup sayısının bile çok az olması sorunuyla karşılaştığımızı en başından belirtmekte yarar var. Dolayısıyla, çağdaş anlatılara başvurmak zorunda kaldım -bunlar çoğunlukla, genellikle pek de iyi gözlemci olmayan Avrupalı gezginlerin anlatılanıydı. Ama bir başka kaynak daha var: Özellikle İnalcık ve Faroqhi gibi modem ekonomi tarihçilerinin ve sosyal tarihçilerin toplayıp değerlendirdikleri, sayılan giderek artan kanıtlar. Bu kitabın kapsamını kısıtladık; aksi takdirde, kapsamını çok aşacaktı. Bu nedenle, Suriyeli ve Mısırlı kadınlar göz ardı edildi. Bunlar yüzyıllar boyunca Osmanlı olmalarına karşın, aslında kendi kültürlerine aitler. Üstelik ben, Atatürk'ün Cumhuriyeti kurduğu 1923'te durmaya karar verdim. Bu dönem için, kadınların son yetmiş yılda ulaştıkları başarılan anlatan ikinci bir cildin yazılması gerekirdi. Bunu ben yazamazdım. Bu nedenle, elinizdeki kitap sultanlık dönemiyle kısıtlanmıştır. Bu dönemi bile acımasızca kısaltmak zorunda kaldık; çünkü Osmanlı İmparatorluğu içinde pek çok farklı toplumu barındırmaktaydı. Günümüzde bile köy yaşamında karşılaşılan zorluklar, modem Türkiye'de yaşamış ve seyahat etmiş olan ve insanlığa biraz olsun önem veren herkesi etkileyecektir. Bu saptama, şehirlerin ve kasabaların banliyölerini oluşturan, büyümüş köyler için de geçerli. Pek çok insan için yaşam, katlanılması gereken bir durumdan ibaret. Ama ormanlardan ve denizlerden elde edilen ürünlerin azalması karşısında gelecek ne kadar kasvetli görünürse görünsün, toprak hala meyve verdikçe, rahatlama, eğlenme ve şenlik anları da yaşanıyor...
