Hastalık gibi bir ruhsal örgütlenme uzun süre devam ettiği zaman sonunda bağımsız bir varlık gibi davranır, kendini koruma içgüdüsü gibi bir şey gösterir; ruhsal yaşamın diğer kısımlarıyla, aslında kendisine düşman olanlarıyla bile kendisi arasında bir tür yaşayış biçimi (modus vivendi) oluşturur. Kendisinin yeniden yararlı ve değerlendirilebilir olduğunu gösteren, varlığını yeniden güçlendiren adeta bir ikincil işlev edindiği fırsatlar eksik olmaz.