Kitabı isminin yarattığı meraktan dolayı seçtiğimi söylemeliyim. Orhan Pamuk’un “Masumiyet Müzesi” ni çağrıştırıyor, değil mi? Kitabı okumaya başlamam ve devam ettirebilmem de bu merakı diri tutarak oldu sanırım… olayları, konuyu çözmekten çok “müzenin adı neden sadakat müzesi acaba” sorusunun cevabını aramaya koşullandım önce. Neyse ki ihanete uğramış bir sadakat kavramına müzelik bir değer bahşedilmek istendiğini anlamam çok uzun sürmedi. Yazar, bu durumu deneyimleyen kahramanına da Kahraman adını vermiş, Kahraman’ın aşk acısını ihanet boyutundan çıkarıp müzeliğe değer hale getirme çabası içinde aldığı yolu daha dikkatle okudum böylece. Ama yazar bu yoldaki olayları, durumları, hisleri vb. hayli yalın, hayli basit anlatmış. Gerçek bir yaşam öyküsü okuyor hissinden çok, uydurulmuş bir masal okuyor hissi verdi. Bir de aşk kavramı çok yüceltilmiş, aşıkların kavuşamaması halinde bu kavuşamamanın ölümle eşdeğer olduğu vurgulanmak istenmiş. Melankoliyi ve depresifliği kışkırtacak boyutta buldum bazı söylemleri… Isınamadım… Doğru ile özdeşleştiremedim. Tatilde olmamın ruhuna uygun, çerezlik bir tatil kitabı okumuş oldum böylece.
