Bunun serinin ikinci bölümü olduğunu biliyorum ama bir öncekini okumamış olsam bile bundan keyif alabilirdim. Hikâye, büyük Süleyman'ın torunu Murad'ın zeki, soğuk ve çıkarcı eşi Safiye ile eski tanıdığı (sevgili?), şimdi baş karakter Esmikhan'ın kölesi olan Safiye'nin bakış açısından dönüşümlü olarak anlatılıyor. naif, iyi ve tüm bunlara rağmen çok merak uyandırıcı ve çekici bir kadın.
Evet, ne tuhaf ki Safiye, tüm hırsı ve kurnazlığıyla ilgimi çekmeyecek kadar kabaydı, Esmikhan'ın işlerini okumaktan daha çok keyif aldım. Kitabın Esmikhan'ın ilgi odağı olduğu ikinci kısmı bu nedenle benim için daha iyi oldu, özellikle de Konya'ya yolculuğun ve Abdullah'ın dertlerinin anlatılması. Üslubu bile bir şekilde bunu yansıtıyordu; Safiye ile ilgili ilk bölümü okurken dilinin sıkıcı ve karmaşık olduğunu hissettim ama Esmihkan sahneye çıktığı anda bu izlenim ortadan kalktı.
Dil bazen çok fazlaydı ama şehrin, yemeklerin, kokuların ve binaların tasvirleri onu affedecek kadar iyiydi.
