Oysa bir çocuğun oynadığı saklambaçtaki ebeye yakalanışında koştuğu hırsla koşabilmeyi unutmasaydık kazanmak için, hayat daha çok yaşanası bir yer olurdu belki de. Unuttuğumuz, çocukluğumuzdaki hiç pes etmeyen kazanma güdümüzün yerini vazgeçişlerle doldurduk. Biz bile kendimizde bu denli acımasız davranmışken, başkalarından medet ummak ve umduğumuzu bulamadığımızda da kızmak hiç adil değildi belki de.