Salkımsöğütlerin Gölgesinde
Melisa GürpınarSalkımsöğütlerin Gölgesinde Gönderileri
Salkımsöğütlerin Gölgesinde kitaplarını, Salkımsöğütlerin Gölgesinde sözleri ve alıntılarını, Salkımsöğütlerin Gölgesinde yazarlarını, Salkımsöğütlerin Gölgesinde yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Bir sözcükle başlar, hayatı paylaşmak başkalarıyla. Çayın ilk yudumu gibi ılık ve berrak bir sözcükle. Sonra nasıl da buruklaşır, kararır ilişkiler zamanla.
ve en delisi içimdeki kadınların, İstanbullu olanıdır mutlaka.
Yazılan ile yaşanan, yan yana yarışan iki at gibidirler. Sonunda, biri mutlaka öne geçer. Az farkla da olsa, geçer.
Sayfa 69 - Can YayınlarıKitabı okudu
Yüreğimizde, siyah beyaz eski bir fotoğrafa dönüşmüştür umutlarımız.
Sayfa 33 - Can YayınlarıKitabı okudu
Ah, rüzgârın koynunda usulca çalan çan! Yazıya çağırmakta belki de beni her an. Yazı ki, kara bir büyüdür beni hayata bağlayan. Hayatla aramız bozan da odur gene. Çiy damlasını yazsam, sabah güceniyor. Dikeni yazsam, ağlıyor kiraz çiçeği. Kanı yazsam kan oluyorum. Çimenlere uzaktan baksam, otların kokusuyla eriyor gövdem. Bir vapur düşlüyorum bazen, bacası sığmıyor satırlara. Gözlerimdeki nem damlıyor hep sayfalara. Sahipsiz imgelerin gezindiği o derin beyazlığa damlıyor art arda.
Sayfa 7 - Can YayınlarıKitabı okudu
bilmem ki, her baba döner mi evine? her anne mutfakta mıdır, kabak mı kızartır, rakı sofrası mı hazırlar, o hüzünlü saatlerde? gece mi tutkundur sessizliğe, yoksa sokak mı yalnızlığını ister geriye, bilmem ki.
besbelli dönüyoruz bir atlıkarıncayla da, eğlence nerede başlayıp nerede bitiyor, kimse söylemiyor bana. neden gökleri özlüyor, toprağa değen gövde?
ben bir mayıs gününün anısını tutamadım ellerimde.
her zaman, gökyüzü kadar yüksek tavanı olan, bir odadır, hayattan arta kalan.
aslında, hep çocuk kalmalı şiir. avuçlarında ezik bir şeker, yanaklarında tozlu yaşlar ve yüzündeki mahzun gülümsemeyle, pencereden bakan öksüz bir çocuk olarak kalmalı. korkmalı gök gürültüsünden, tabancadan, kara örümcek ile perili köşkten. dili peltek, çorabı düşük, tekir kedisi kaçmış olmalı evden. eğilip denize dokunmalı, düşlerinde yol alan köpüklü bir yelkenliden.
şiirin evinde geceleyen, kimsesiz ve bin yaşında bir yabancı bulunsa da her zaman, duvarda çoğalan büyüyen gölgeler, hangi şairleri anımsatır acaba?
herkes kendi sesine binip kaçtı da, bir ben mi kaldım dersiniz, en eski yüzünü arayan, bu terk edilmiş kuytularda?
Başka bir yüzle uyanırım, ömrümün her günün de. Başka bir maske ve başka bir kimlikle, başka bir evin sisli geçitlerinde yolumu yitirmişçesine, şaşkın ve kararsız olurum nedense.