Beş altı yaşlarında olsa gerektim. Hayal meyal hatırlıyorum. Dedemin elinden tutmuş alabalık havuzlarının yanında yürüyorduk. Birdenbire bir balık, dolu havuzdan tuttu da yandaki boş havuza atıverdi kendini. O anı ölsem unutamam herhalde. Ben daha intihar kelimesini bilmezken bir balığın intiharına tanık olmuştum. Nasıl ağladığımı, dedemin beni teselli etmek için neler neler yaptığını hatırlıyorum sislerin ardından. Bunu anlattığım herkes bir garip bakıyor yüzüme. Aradan yıllar geçse de ara ara aklıma geldiği ve "Bir balığın intiharı hiç mi kimsenin umrunda değil" diye düşündüğüm zamanlarda tanışmıştım Sait Faik ile. Tam da doğru insanla. Bir balığın ölümünü anlatan, bir kuşun son dakikalarını izledi diye oturup ağlayan bir insan daha var yeryüzünde. Varmış yani. Ne şanslıyım ki onun ruhunu okuyabiliyorum. Kendisi hikâye anlatamadığını söylerse söylesin, ne anlatsa dinlerim ben Sait Faik'i. Her hikayesini okumuşumdur. Ara ara yeniden başlıyorum. Hayattan bir soluk almaya ihtiyacım olduğunda, kaçacak yeşil bir park, bir deniz kenarı bulamadığımda, kuşlar da artık gelmez olduğunda ya da bir köpeğin sevgi arayışı ile dolandığını gördüğümde sığınıyorum Sait Faik öykülerine. Ya da dünyasında. Ben de biraz orada yaşıyorum sanırım.
