Elizabeth Smart, çılgın ve tutkulu kadın... Bu denli aşka mana yüklemiş, bu denli arzularının peşinden gitmiş başka bir kadın daha görmedim ben. Merkez İstasyonunda Oturup Ağladım kitabında şiirlerini okuyup ona tutkuyla aşık olduğu George Barker'a aşık oluşunu, Barker evli olduğu halde ondan vazgeçmeyip gizli aşkına devam edişini şiirsel bir tonda aktarıyordu. Okurken ah o ne tutku, o ne derin şehvet demiştim. İşte, o aşk hikayesinden sonra bazı acı gerçekler çalmış Smart'ın kapısını. Şimdi dört çocuğu var ve o tutkusu artık bir hesaplaşmaya, bir benlik arayışına dönmüş.
Yaşlılık, kişinin hem zihinsel hem de fiziksel olarak kendine bir alan yaratmaya çalışması, aynı zamanda hayatı için en iyi olanı yapmanın zorluğu, annelik... Ah annelik...
Benlik duygumuzu kaybetmeden çocuklarımız için en iyisini nasıl yaparız diye soruyor Smart, o eski tutkularından, gözükaralığından eser yok... Gerçek hayat onu sindirmiş. Parçalardan oluşan bir anı Serseri ve Kopukların Göğe Yükselişi.. Birbiriyle bağlantılı düşüncelerden ve anlardan oluşan, bir kolaj. Çok kadınsal, çok insani, hayatla ilgili bir anlatı. Kitapların baskısı yok sanırım, ama bir yerde denk gelirseniz lütfen ama lütfen bu dünyevi varoluşunu sorgulayan kadınla tanışın...
