"Okul bir bahçedir, öğrenciler o bahçenin çiçekleri, öğretmen de bahçesinde rengarenk çiçekler yetiştirecek bir bahçıvandır. Her çiçeğin farklı özellikler taşıdığı ve farklı bir bakım istediği dikkate alınmasa bir çok çiçek açmaz, açanlar da cılız ve solgun olur.
Bugün okullarımızın çiçekleri olan öğrencilerimizin bir kısmı mutsuzdur, huzursuzdur, problemlidir ve başarısızdır. Bahçeyi dikenlerin, şarmaşıkların ve yabani otların sarması gibi öğrencilerimizi de kavga, huzursuzluk, mutsuzluk, karamsarlık, ümitsizlik gibi bazı olumsuzluklar sarmıştır.
Acaba bunun nedeni nedir?
Öğrencilerimizin hepsinin aynı olmayacağını, bazılarının farklı olacağını pek düşünmedik. Bir fabrikada standart üretim yapar gibi hepsine aynı bilgileri aynı sürede verip, hepsinden aynı derecede başarılı olmasını bekledik. Peki kim bu öğrenciler? İç dünyalarında neler var? Onlar nasıl bir ailede yaşıyorlar? Onların bizden, okuldan, hayattan beklentileri, istekleri neler?
Sanırım bunları pek düşünmedik.
Peki ya biz öğretmenlerin işi ne? Bunu hiç düşündük mü? Bize yanlış gelen bir davranışını gördüğümüz bir öğrenciyi okuldan atmak mı?
Bizim gibi düşünmüyor, beklediğimiz gibi davranmıyor diye onu suçlamak, ayıplamak mı? Bizden bağımsız bir şekilde özgürcü gelişiyor ve kendi renginde açıyor diye onu sindirmeye ve soldurmaya çalışmak mı?"
