Çaresizliğin tuzaklarına düşemeyiz. Her zaman bir umut ışığı belirebileceği ihtimalinden değil, en zor anlarımızda, en kimsesiz anlarımızda, en çaresiz anlarımızda, mutlak bir yalnızlıkta ve yoklukta O'ndan başka kimse olmadığını bildiğimizden. Hani canımız yandığında "Anam" dediğimiz gibi. Ya da büyük bir sarsıntıda ellerimizi gökyüzüne gayri-ihtiyari açarak, hiçbir şey söylemeye bile cesaret bulamadan, öylece kaldığımız gibi...
Her şeyden vazgeçebiliriz ama O'nun var olduğundan, O'nun kendi yarattığını koruduğundan, O'nun kendi yarattığını yalnız bırakmayacağından; her şeye inancımızı yitirdiğimizde, içimizdeki inanç ateşini diri tutanın bizden vazgeçmeyeceğini bilerek, bizim bile kendimizi bıraktığımızda O'nun bizi bırakmadığına şahit olarak...
Sabır ve şükürle yoğrulmalı insan...
