“Tüm dünya, kalabalığın içine karışmış birkaç güzel tesadüf dışında kasvetli bir kazadan ibaret.” Belki de insanın aptallığının ve kalpsizliğinin derinliğini henüz fark etmemiş olması iyi bir şeydi, çünkü eğer o dönem fark etseydi bu baskın türe sonsuz bir düşmanlık beslemeye başlayabilirdi. Şimdilik tüm kötülükleri kazaya ya da “kadere” bağlıyordu ve kaderin kayıtsızlığı yüzünden bazen bir çeşit coşkuya kapıldığı da oluyordu.
Sirius, Thomas Trelone'un en büyük deneyinin sonucudur: bir insanın beynine ve zekasına sahip devasa, yakışıklı bir köpek. Trelone'un en küçük kızı Plaxy ile birlikte aile içinde yetiştirilen ve eğitilen Sirius, gerçekten de olağanüstü ve yetenekli bir yaratığa dönüşür. Trelone ailesiyle, özellikle de Plaxy ile derin ve yakın bir ilişkisi vardır ve sorgulayabilen zihni, insan bilgisi ve deneyiminin tüm yelpazelerine ulaşmaya başlar. Ancak Sirius özünde bir insan değildir ve onun için adeta birer işkenceye dönüşen dış dünyayla çatışmaları ve iç dünyasında kopan fırtınalar bir türlü bitmek bilmez. Hem kendini hem de dünyayı anlamlandırmak için durmaksızın bir mücadele veren Sirius, hem kendi doğasının biricikliği ve türünün tek örneği olması hem de “baskın tür” insanların zorbalığı ve tuhaflığı karşısında kendisini sık sık yapayalnız ve dehşet içinde bir halde bulur
