Çok sevimli insanlardı Şişkolar. Hiç öfkelenmiyorlardı; ağızlarından bir tek kötü söz bile çıkmıyordu. Üzüntü nedir bilmiyorlardı. Bütün gün gülüyor, oynuyor, eğleniyorlardı; yemeklerden başka bir şey hakkında konuştukları yoktu. Her saat başında karınlarını doyuruyor, sonra da on beş dakika kestiriyorlardı. Keyiflerini kaçıran tek şey, Sıskalardan söz açılmasıydı.