Mutluluk çarçabuk yaşanıyor ,bitiyor ve silinip gidiyordu ama acı öyle değildi .Acı paslı bir çivi gibi çakılıyordu insanın beynine ve ukala bir felsefe öğretmeni gibi yaşam dersleri veriyordu insana. İnsan acı çektikçe büyüyor ,acı çektikçe olgunlaşıyordu ve ne yazık ki doğanın değişmez bir kuralıydı olgunlaşan her şeyin aynı zamanda çürümesi.