Hamı tabutun dövrəsinə yığışdı. Səmədin baş tərəfində mənə və uşaqlara yer qalmadı. Ayaq tərəfində oturub sakitcə ağladım və dedim: “Mənim səndən payım həmişə bu qədər olub; sonuncu adam, sonuncu baxış”.
...Həmişə xalqın idi. Onu aparırdılar; qüsülsüz-kəfənsiz. Dedim ki, uşaqlarımı gətirin. Onlar məndən atalarını istəyəcəklər. Qoyun görsünlər ki, ataları getdi və daha qayıtmayacaq!