İlk "Hıçkırık"ı okumadan "Son Hıçkırık"ı okumak bana çok şey kaybettirmemiştir umarım. Tekniği, kurgusu bir yana; dili muazzam... Eğer benim gibi katı kalpli değilseniz okurken muhakkak ağlarsınız.
Nalan'ın (Handan'ın) can alıcı güzelliği dışında, beni en çok etkileyen şey; yazarın, aşkın nasıl bir şuur bozukluğuna yol açtığını; bu şuur bozukluğundan çıkabilmek için de ikinci bir şuur bozukluğu, ruh buhranı yaşamak gerektiğini ustaca anlatmadıydı.
Yazarın asıl maksadı belki tam olarak bu değildi; yazar, kişinin sonsuz aşkla her türlü zorluğu, hastalığı yenebileceğini; esas olanın, kişinin 'sevdiğinin yanında değil, ruhunda olması' olduğunu öğütlüyor...
Ama bence işin özeti şu: sahip olunca, elde edince aşkın büyüsü bozuluyor. Elde edene kadar şuur bozuluyor, elde edince aşkın büyüsü bozuluyor. Yani, aşk kısaca bir hastalık hâlidir!
