İnsanı insanlaştırmanın, sonra da böyle bir insanı kendinden çok sevebilmenin tek yolu, sonsuz bir nur olan Ahlôk-ı Muhammedi ile takdim edilmistir. Bunun dısında bütün ahlak prensipleri tarihin korkunç girdabına karışmağa mahkum birer hayaldir.
Efendimizden önce ahlak, tam bir perişanlık içinde idi. Daha önce gelen semavi kitapların ahlak yasaları, yanlış yorumlarla çıkarcıların arzu ettiği istikamete saptırılmış; toplumdaki tesirini kaybetmişti. Ahlak, ya zenginin haklı gururu, ya da fakirin zorunlu aczi sanılıyordu.
Fahr-ı Kainat Efendimiz ahlôk kavramında müthis bir reform yaptı. Ahlakı, şartların etkisiyle değişkenlik kaznan bozuk motifinden çıkardı. Bu yüzden Efendimizin getirdiği ahlôk kavramı yorumunda, kesinleşmiş bir ilahi yasa zin-deliğini görüyoruz.
O'nun getirdiği ahlôk, kuru kuru bir zaaf ve suskunluk biçimi değildir. Aksine, tüm hayatın şuurlu şekilde uygulanan nazik bir bilancosudur.
Ahlak-ı Muhammedi, en modern ilim addmının aradığı ahlak ile, en çilekeş dervişin bildiği ahlakı aynı çatı altında birlestiren sonsuz nurdur.
Bu eser, Fahr-ı Kainatın Allah' a gittiği, bizleri de lütfen ve tenezzülen götürme amanında bulunduğu yoldur. Daha doğrusu o yola ait bir namedir.
O yol sonsuz bir nur yoludur... Fahr-ı Kainat ahlakı-nın muhtesem tecellisidir ...
Ey insanoğlu, bu yolda değilsen dön!.. Korkunç ızdı-rapların ülkesine yaptığın seferden dön!...
Sonsuz nurun, Fahr-ı Kôinat ahlôkının asıl saflarına koş! ..
(Arka Kapak)
