Yörük torunu olan Osman Şahin’in Bolkar dağlarındaki yörüklerin hikayeleri üzerine kurguladığı büyülü gerçekçilik tarzındaki hikayesi insanı şehirden alıp dağlarda büyülü bir geziye çıkarıyor. Ya sonra?
Birkaç yörük hikayesinden sonra Arap aşiretlerinin kan davaları üstüne gidiyor. Keyifli bir tat bırakıyor dimağda ancak aynı tarzı tekrarlar gibi hissettiriyor bir süre sonra. Kurnazlık, kan davası, toprağa bağlı yaşam mücadelesi ve aşiret kavramları etkili biçimde yansıtılmış kısa öykülerde. Yine de öykülerden ziyade etkileyici bir roman olabilirdi hissini veriyor okura.
Ermeni- Kürt- Türk ilişkilerinin insancıl açıdan ele alınmış olması insanın yüreğine iyi geliyor. Öte yandan Ermeni kızı kurtaran Türk dedenin onun rızasını almadan kendi zeka engelli oğluyla ve akabinde diğer Türk köylülerle evlendirmesini doğru bulmadım. Türklerin yardımseverliğini bir karşılıklılık ilkesine bağlaması hatalıydı. Öte yandan Ermeni’nin masumunun değil de çeteci olanının hem Türklere hem de Ermenilere ne kadar büyük zararlar verdiğini vurgulaması, Türklerin ciğerlerinin nasıl yandığını ve saldırırken can acısını çok iyi işlemiş yazar.
Çok başarılı bir biçeme sahip olduğu söylenemezse de okurken insanı Anadolu’nun değişik yörelerine, zamanlarına ve insan manzaralarına götürdüğü rahatlıkla söylenebilir.
