Suçun Piçi: Hırsızın Günlüğü
Mehmet KartalSözler ve Alıntılar
Anı
"İstanbul'a geldiğimde,bir gazete ilanı sayesinde iş bulmuş olduğum,oto garajında çalışmaya başladım.Sabıka dosyası kabarık birisi olarak,yapabileceğim en iyi şey yatacak yer verebilen,bir işe girmekti . Çünkü ben,altmışlık dayı gibi cezaevlerinde yaşlanmak,palavralar atacak bir duruma düşmek ve yaşam denen sermayeyi,boşu boşuna tüketmek istemiyordum. Çünkü,bu dünyaya bir daha gelmeyecektim."
Sayfa 122 - Era Yayıncılık
Yine dönelim cezaevinin kapısında bırakmış olduğumuz kimsesiz bir mahkuma. Cebindeki birazcık harçlığın yeteceği en fazla birkaç gündür. Ya sonra ne olacak? “Bir iş bulsam ve çalışsam” düşüncesi mantıksız gibi gelir. “Ulan ben senelerdir çalışmamışım da bundan sonra mı çalışacağım. Benden ne köy olur, ne de kasaba. Bu kadar sabıka dosyasından sonra çalışsam ne olur, çalışmasam ne olur” düşünceleri insanı hep aynı karanlık işlere yöneltir. Bir gün semt pazarında kapkaç yapmak. Bir gün bir semtten araba teybi çalmak. Bir gün parkta sızmış olan bir ayyaşı söğüşlemek. Ama bir gün gelir ve son seyahat istikameti yine cezaevi olur.
Hırsızlık mı? Allah göstermesin, hayatta kimsenin bir iğnesini dahi almamışımdır. Vah vaah, daha da çok gençsin be evladım, hırsızlık yapmaya utanmıyor musun? Çalışsana be evladım! Bu çocuk bir daha iflah olmaz efendim! Gelecekte kim bilir daha neleri soyacaktır!’
Evet, belediye otobüsündeki meraklı ve de çok temiz birkaç toplum bireyi de kendilerini tatmin etmişlerdir. Ama kendilerini tatmin etmek uğruna genç bir çocuğun başına topladıkları meraklı kalabalık hiç umurlarında değildir. Aksine memnundurlar, çünkü hırsız bir çocuk sayesinde dikkatleri kendi üzerlerine çekmeyi başarmışlardır. Aslında o tür insanların ortak dertleri hep aynıdır: Çevrelerinde önemsenmediklerini bilmiş oldukları için fırsat bulunca çeneleri düşüverir.
“Alan razı veren razı” demişler ya. Zaten toplumlar hep bu anlayıştan dolayı kokuşup durmamış mı?
Bir suçlu, bilhassa küçük suçlular, karakola düştüğünde hep affedilme şanslarının olduğuna inanırlar. Yalvarmak, ağlamak ya da ‘Komser abiciim, bir daha suç işlersem beni asın valla!’ demek hiç bir şeye çözüm getiremez. Çünkü bir defa polisin affetme yetkisi yoktur. Polisin görevi bir suçluyu yakalamak ve o suçlu hakkında zabıt tutarak mahkemeye sevketmektir. Gerisi mahkeme hakiminin kararına kalmıştır. Suçlunun mahkeme salonundaki duruşu, saygı göstermesi ve konuşmasındaki heyecan temposu, kısacısı her hareket hakim kararını etkileyebilecek diye düşünülebilir. Ancak sen istediğin kadar rol kessen de hakim kendi düşüncülerine göre karar verecektir. Bedavadan ağlamışsın, inlemişsin, yok, bir daha yapmayacağına dair yemin etmişsin. Bunların hepsi nafiledir. Bir hakim; yıllarca suçluları dinleyerek karar vermektedir. Belki ilk zamanlarda acıma duygusuna yenilen hakimler olmuştur ama zamanla o acıma duyguları da kayboluverir. Dolayısıyla, ‘Hakim ağlamamı yutar, beni azat eder,’ düşünceleri tamamen saçmadır. Çalarken ve malı satarken ağlayan hırsız var mıdır bu dünyada?!
“Askerden gelen genç intihar etti. Aşk intiharı olduğu sanılıyor...” Evet, habere en uygun olan teşhis, aşk meselesi olmuş. Asker demek hayatının baharında bir genç insan demektir. Bir askerin intihar edişi sadece aşka mı bağlanmalıdır?
Kimse kimseye bedava iyilik yapmaz sokaklarda. Avcıların en büyük idealleri bedava yaşama yollarıdır. Ve kendilerini ateşe atmak yerine birazcık yemek karşılığında kuklayı bulmuşlardır, önce parklarda söğüşleme işleri, sonra kapkaç yapmanın başlangıcı ve daha birçok hırsızlıklar. Evet, artık toplumun temiz kanadının temsilcisi olduğundan emin olan insanların aşağılayarak tatmin olacakları bir Suç Piçi doğmuştur işte. Suç dünyasında yeni doğan bu piç artık topluma göre hırsızdır, şerefsizdir, pisliktir. Hatta onun gibilerin yaşaması bile bir felaket demektir. Onu aşağılayanların da, onu suç piçi haline getirenlerin de insan olduğunu düşünmek kimsenin işine gelmez. ‘Bu dünya böyledir işte. Düzeni değiştirecek bir ben mi kaldım anasını satayım’ deyince de iş bitiverir.