Tevhid Ocağı - Sayı 5(MUHABBET) Gönderileri
Tevhid Ocağı - Sayı 5(MUHABBET) kitaplarını, Tevhid Ocağı - Sayı 5(MUHABBET) sözleri ve alıntılarını, Tevhid Ocağı - Sayı 5(MUHABBET) yazarlarını, Tevhid Ocağı - Sayı 5(MUHABBET) yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Hasret öğretir.
Aşk pişirir.
Piştikçe öğrenirsin. Öğrendikçe vazgeçersin.
Kelimeler biter ve ahenk başlar.
Oysa susmak dahi muhabbete dahildir.
Sayfa 7Kitabı okudu
Eski tadı kalmayan ne edebiyat ne de yediğimiz meyve. Sorun tam olarak insanın bozulmuşluğu ve hayata bakış açısı. Hayattan almamız gerekenleri almayıp, bırakmamız gerekenleri tutma çabamız
Sayfa 6Kitabı okudu
Sadece kelimelerin değil insanların anlamını yitirip kelimeleri de kullanmayı beceremediği bir dünya döngüsünde mağaralarda resim çizerek başlayan iletişim kurdukları iddia edilen insanlardan daha beter durumdayız Duvara çizdiği bir resimde yüzlerce şeyi anlatıp toplumlar bir yerden bir yere götüren ilkel dediğimiz insanlardan daha ilkeliz şimdi.
Sayfa 5 - Kelimeler kadar muhabbetKitabı okudu
Rabbim Ben bilmediklerimle bildiklerimi birbirine karıştırdım. Karşılaştığım her işten kendi elimle, aklımla geçer giderim sandim. Gönül kırıklıklarımı kendi ellerimle sarmaya meylettikçe Senden gayrısıyla bu iş olmaz anladım. Kalbimi, sahibiyle anmaya niyet ettim. Sana geldim.. Her kuşun kanadında kaç çırpınış varsa her birisi Senin emrin üzeredir. Bir tek ben, benliğime yenik düşerek uçanı kendim bildim. Düştüğümde Senden, üzüldüğümde Senden, kazanınca gayretimden bildim. Ne zaman ne olsa ben hep bildim. Kalbime naksettiğin zikrinle meşgul oldukça, bendeki ben bende değildir anladım. Her ne varsa sarıp sarmalamadan öylece bıraktım ve Sana geldim. Geldiğimde hep Seninle olduğumu ama körlüğümün gözlerimi kapatıp, sağırlığımın kulaklarımı tıkadığını fark ettim. Her demde bana Seni hatırlatanları görmezden gelerek kendimle kendimi eyledim. Rabbim; Kendimi kendime bırakamayacak kadar acizim. Bana nefsimi hatırlatanlardan uzaklaştım. Kimsesizim, Sen ise herkesin sahibisin. Rabbim; Rahman Baki'den, o Rahmeti Ezeli'den, Ebedi bir niyaza 'amin' demeye geldim. Rabbim; Duama icabet üzere bir dil ile kalbi muhabbetin feyzine, Meded Erbabı'na ermeye niyaz ettim. Rabbim; Ne istediğimi bilemeyecek bir dili, kalbimdeki mührüne tabi eylemeye geldim. Rabbim; Sen, beni bana bırakmayacak kadar seversin beni. Ben, beni terk ederek senin nurunun inkişaf ettiği kalbe ermeye geldim. Her yokluğa dem vurulunca, varlığa senle temaşaya geldim. Rabbim; Bana affını ver. Gayri sevinmeye geldim
Erbabı Ağlar
Avamı Güler Bana
Uçmak Diyorlarmış Kanatlarıma
Tecrübe Etmeden Bilmek, Bilmeden Eyvallah Etmeyi Gerektirir
Gideceğin kapı O'nun rızası içinse ancak muteberdir ve sana gerçek ihtiyacını hatırlatır. Sana dünyayı hatırlatan dünyalıktır. Sen ise ahiret yolcususun. Muhabbetin ancak bu demde sana Hakk'ı hatırlatabilir.
Her halükarda başlayan her şey bir başka şeyin sonudur. Bir şeyler düzelirken elbette İmtihanı İlahi olarak başka şeyler bozulacaktır. Cenabı Hak şöyle buyuruyor:
"Düzene sokulduktan sonra yeryüzünde bozgunculuk yapmayın. Allah'a korkarak ve umarak dua edin. Şüphesiz, Allah'ın rahmeti iyilik edenlere çok yakındır." (Araf Suresi, 56. Ayeti Kerime)
Yalvarmadan açılmaz bu kapi.
Girmeden lezzetinden bir nefes vermez bu han.
Rüknü Yemani'ye girmek için her gece, bu gece diyerek gelmelisin ve tekrar etmelisin.