Samire, Nariye, Ethem, Lemide Hanım, Yaşar, Lorin ve Gavras Amca...
Biten bir kitabın ardından ne kadar üzülebilirse insan, işte o kadar üzgünüm. 4 yıl önce okumuştum ama hakkını verdiğimi düşünmüyordum ve bir kez daha aynı heyecanla okudum. Nasıl izler bıraktığını okumadan anlayamaz insan gerçekten... İclal Aydın, insanın yüreğine nasıl dokunması gerektiğini gerçekten çok iyi biliyor. Okurken o karakterler öyle güzel yer ediyor ki içinize, okumayı bıraksanız bile hep aklınızda ne olacak acaba demekten ya da empati kurmadan edemiyorsunuz. Üstelik kitapla beraber bir albüm de yayınladı yazar ve okuduktan sonra bir kez daha yaşıyorsunuz aynı hüznü.
Bir kez değil defalarca okunası bir eser... Yüreğine, kalemine sağlık İclal Aydın...
