Henry, mitolojik bir yaratığa benziyor. Yazıları ateşli, yıldırım gibi, girift, hain ve tehlikeli. Yazdıklarının gücünü, o günahtan arındırıcı, yıkıcı, gözüpek, korkunç gücünü seviyorum. Yaşama duyulan hayranlığın, coşkunun, her şeye olan tutkulu ilginin, enerjinin, taşkınlığın, gülüşün ve ansızın patlayan fırtınaların bu tuhaf karışımı aklımı başımdan alıyor. Her şey silinip süpürülüyor: iki yüzlülük, korku, basitlik, yalancılık. İç güdünün ortaya konması bu. Birinci tekil kişiyi, gerçek adları kullanıyor. Düzenden, biçimden hatta kurmacadan bile nefret ediyor. Bu açıdan hem yazarın kendisi hem de eserlerinde ki anlatımıyla harika. Kitap aşkın yaşının olmadığını, âşık olunca kalbin kimi isteyeceğini ve seçeceğini bilmediği sadece kalple yapılan bir iletişim olduğunu, aşkın bir çok cümle ile tanımının yapıldığı bir eser. Kırılmış ve aşk uğruna yara almış tüm aşıkların okurken içinde kendilerini bulabilecekleri bir kitap. Okuyacak olan herkese şimdiden iyi okumalar dilerim...
Henry Miller
