Başta şunu söylemeliyim ki okuduğum en düşündürücü hikayelerden biriydi bu. Benim gözümde ahir zaman insanına yönelik eleştirilerden biri konumundaydı. Ne kadar yanlış düşüncemiz ve ne kadar doğru sandığımız yalanlarımız varsa içinde gördüm. Tamamını değil ama çoğunu gördüm diyebilirim. Ve kitabı hakikaten sevdim. Son kısımlara kadar beni ufak tefek birkaç detay dışında rahatsız eden pek de bir şey olmadı. Bunlardan biri "Tanrı" kelimesinin, bize 99 esmasını bahşeden Allah'a yönelik kullanılması oldu. Edebiyat başka aşk başka ne yazık ki. Şayet kullanmamızı isteseydi o ismi de esmasına dahil ederdi Rab. 99 tanesi varken, başka dinlerin de kullandığını sesleniş olarak saymak benim okuduğum İhlas suresi ile çelişiyor. Siz kullanmayı tercih ederseniz kimseye karışacak değilim ama ben bunu dile getirme ihtiyacı hissettim.
Bir diğer detay ise Kur'ân okuma bahsinin benim gözümde yetersiz oluşuydu. Belki eleştirilen noktaydı, o yüzden bu şekilde aktarıldı ama şu var ki sonunda düzeltilmedikçe eleştirmenin ne anlamı olabilirdi? Kur'ân ilk inen âyetiyle kendi ehemmiyetini vurguluyor zaten. Bu kadar sığ kalmamalıydı.
Bunların yanında kitabın son kısmı çok gerçekçiydi hatta bildiğiniz gerçekti. Yalnızca bizim değil bu insanlığı tüketen garip alışkanlıklara sahip herkesin gerçeğiydi. Birçok haberde böylesi acıları görüyoruz artık. Ne çok acı var diye boşuna demiyor Cahit Zarifoğlu. Yalnız ben bunca acıya karşı ümitsizlik olmasına da tahammül edemiyorum. Yazarken dahi, hayalde dahi düzeleceğine inanmıyorsak çok da beklentiye kapılmamak gerekir. Tüm acıları bilelim, ülfet de olmasın kalbimize, ama Allah'tan umudu kesmeyelim.
