Ruhu, hiçbir şeyin sessiz kalmadığı konusunda o kadar sıkıca ve acınası şekilde yaralanmıştı ki, ölünceye kadar inleyerek, sevinerek ve ağlayarak kanadı.
Normal cinsellikte duyguların ve ruhun özlemi mest olma anında birleşir ve zıtlıkların tutkulu biçimde içeri alınması ve hayatın yaratıcı sembolleri olan ruhun madde üzerinde, şeklin öz üzerinde yayılması ile sonsuzluğun sembolü olur.
Kendini kontrol etme konusunda ahlaki irade eksikliği olan bir ruh, çaresizlik içinde kendi dışında bir şeye, başkalarına dönerek onları suçlar ve kendini müdafaa eder.