Kitabı kaynakçasına bakarak okumaya başladım. O kadar zengin bir kaynakça kesinlikle güzel bir kitabı oluşturmuş olmalıydı. (-ki öyle de oldu.) Felsefi ve akademik bir dilin yanında iyi bir edebi söylem ve bol bol psikolojik, sosyolojik kuramlar ışığında yalnızlığın irdelendiği dolu dolu bir kitap olmuş.
Kuramlara girip incelemeyi akademik bir dile boğmak niyetinde değilim. Bilimsel araştırmalar ''yalnızlık erken ölümü getiriyor.'' derken, yalnızlık konusunda Schopenhauer, ''Zeki bir insan yalnızlıkta, düşünceleri ve hayal gücüyle mükemmel bir eğlenceye sahiptir.'' der ve ekler; ''Kalbin gerçek, derin barışı ve tüm ruhun huzuru sadece yalnızlıkta bulunur.''
Kitap da bizlere bu iki zıt görüşün girdabına sokuyor resmen. O girdaba dalınca ulaştığınız kişi Nietzsche olacak. Çünkü Nietzsche, ''Kimine göre yalnızlık, hasta kişinin kaçışıdır; kimine göre de, hasta kişilerden kaçıştır.'' diyerek kaynakça zengini bu kitabın özetini tek cümleyle yapmış oluyor.
Hatırladıklarım arasında Tesla, Cioran, Freud, Bukowski, Kafka gibi isimler bu konuda hemfikir isimler.
Öyleyse kitabın duruşuyla paralel olarak şunu sormalı;
Karakteriniz yalnızlığa meyilli olduğu için mi yalnız hissediyoruz yoksa hep yalnız olduğumuz için mi karakteriniz böyle?
Nietzsche sevgi nöbetlerinden de koru kendini diyor ama yine de düşünmeli bunun üzerine...
