Hayatımızın rehberleri olan ecdadımız, bize her açıdan en güzel numune-i imtisaldir. Başta gayret-i diniyeleri olmak üzere; dünyaya bakış tarzları, mücadeleci kimlikleri, fedakârane tavırları, düstur ve prensip sahibi olmaları, asaletleri, diğerkâmlıkları, azim ve sebatları, “adam sende”cilikleri değil “adam burda”cılıkları ve daha aklımıza gelmeyen nice güzel misallerle dolu tarihimiz.
Mensubu olmakla iftihar ettikleri dinin sevgili peygamberinin müjdesine kavuşabilmek ümidiyle 900 sene süren bir gayret ve mücadele azmi, buna ne güzel misaldir. Kostantiniyye surlarının dibine gelen her fert, muhteşem muştunun bir cüzü olmak niyetiyle oradaydı. Fakat fethin kendilerine nasip olmaması, onları hiçbir zaman ümitsizliğe düşürmedi. Bilakis, bir sonraki orduya yapılan en büyük vasiyetleriydi feth-i mübin.
Yüzyıllar birbirini kovalarken bu muazzam gaye, her bir cengaverin kanına kan, canına can oldu. Damardan damara yol bulup artık zerrelere sirayet etmiş o büyük müjde, en nihayetinde gelip Sultan Mehmed’de ve ordusunda karar kıldı.
O güne kadarkiler “evvelûn”du; fetih “âhirûn”a nasip olacaktı.
İstanbul’un fethinin üzerinden 570 yıl geçti. Onu fetheden “ni’me’l-emir” Fatih Sultan Mehmed Han ve “ni’me’l-ceyş” ordusu, hâlâ İstanbul’un manevî muhafızlarından olarak bu topraklardalar. Onlardan önce, fetih niyetiyle yola çıkıp o yolda şehid düşenler de keza buradalar.
Hayat meşgalesi, bize hakikî rehberleri unutturmamalı. Onlar, İstanbul’un farklı köşelerinde; kâh apartmanlar kâh yollar arasında kalmış, ya bir caminin haziresinde yahut inzivaya çekilmiş derviş misali kabirlerinde ziyaretimizi bekliyor.
İstifadeli okumalar dileriz...
