Kitaba geçen hafta gittiğim yılbaşı kermesinde yazarı ile birlikte rastladım. Yeni bir yazarı tanımak güzel olacağından aldım ve hemen okudum.Çok sade, akıcı, duygu ve zarafet yüklü bir roman. Roman bir fotoğraf sanatçısının ölümü ile oğluna ve manevi kızına bıraktığı eşyaların gizeminin çözülmesi üzerine kurulmuş. Roman kahramanımız Ela yetimhanede büyümüş ve bugün kendi ayakları üzerinde durabilen bir fotoğrafçı,onu himayesine alan fotoğrafçının gizemini çözmeye çalışırken hayatının aşkını,ruhunu, korkularını, özlemini buluyor. Roman insanın zayıf noktalarına dokunuyor, yetimhanede devam eden hayat, bir başkasının akıl hastanesinde bulunması ile şekillenip,bir ölüm ile son buluyor.
Yazar duygularını çok açık bir dili ifade etmiş, hatta bazen ne güzel cümleler kurmuş diye düşündüğümde oldu. İstanbul ve Üsküp tasvirlerinde ise kendimi oralarda hissettim,özellikle Yere batan Sarnıcı'ndaki tasviri hep benim kafamda düşündüğüm ama kelimelere dökmediğim duyguları içeriyordu.
Kitap bazı mesajlarda içeriyordu, karşılıksız iyilik,sevgi, paranın her şey olmadığı gibi.
Ben beğendim, keyifli okumalar...
