Zemberekkuşu'nun Güncesi
Haruki MurakamiEn Eski Zemberekkuşu'nun Güncesi Gönderileri
En Eski Zemberekkuşu'nun Güncesi kitaplarını, en eski Zemberekkuşu'nun Güncesi sözleri ve alıntılarını, en eski Zemberekkuşu'nun Güncesi yazarlarını, en eski Zemberekkuşu'nun Güncesi yorumları ve incelemelerini 1000Kitap'ta bulabilirsiniz.
Japonya'ya döndükten sonra, içi boş bir deniz kabuğu gibi yaşadım. Bir insanın bu dünyadaki varlığı ne denli uzun sürerse sürsün, sadece içi boş bir deniz kabuğundan ibaretse eğer, buna yaşam denemez.
Sayfa 205Kitabı okudu
“Nefret, uzun, kara bir gölgedir. Çok zaman, nefret eden kişi bile nereden geldiğini bilemez. İki yanı keskin bir kılıca benzer. Karşınızdakine şiddetle indirirseniz, kendinizi kesersiniz. Bu da ölümcül olabilir. Ama ondan kurtulmak kolay değildir. Rica ederim, Bay Okada, dikkatli olun. Çok tehlikelidir. Bir kez yüreğinize kök saldı mı, nefretten kurtulmak dünyanın en zor işidir.”
“Özel bir anda, yaşamımı yitirdim ve kırk yılı aşkın bir süredir o yitirilmiş yaşamla ayakta duruyorum. Ve bu durumdaki biri olarak, düşünüyorum ki yaşam, burgacının içinde bulunan herhangi bir kimsenin hayal edebileceğinden çok daha sınırlı. Işık, yaşam sahnesini sadece bir an, belki birkaç saniye aydınlatıyor. Bu saniyeler geçince, o andaki bildiriyi yakalayamadıysan eğer, ikinci bir olanak verilmiyor sana. Yaşamının geri kalanını pişmanlık içinde ve umutsuz, derin bir yalnızlıkta geçirmek zorunda kalıyorsun. Böyle bir alacakaranlık dünyasında, artık gelecekten hiçbir şey beklenemez. Böyle bir insanın elinde tuttuğu, olması gerekenin eskimiş bir kalıntısından başka bir şey değildir.
"İnsan istediğini hiç bir zaman elde edememeye alışınca sonunda gerçekten neyi istediğini bilmez oluyor."
"Birinden nefret ettiğinizde en kötüsü nedir bilir misiniz? Nefret ettiğiniz kişinin çok isteyip de bir türlü ulaşamadığınız bir şeyi şaşılacak kolaylıkla sahiplenmesi. Ve bu kişi size ne denli yakın olursa duyduğunuz nefret de o denli amansız olur."
Hatta bedensel ölüm, benim için bir kurtuluş olurdu. Bu beni,o umutsuz zindanda, ben olmanın acısından sonsuza dek kurtaracaktı.
Sayfa 244 - Doğan KitapKitabı okudu