“Şımarık Puhpuh, geçen hafta, “Çüş, çüşşş!” diyerek girmişti kapıdan. Gidene kadar da çüşleyip durmuştu. Dayanamayıp, “Hayrola, eşekler mi var burada?” demiştim. Yüzüme bakıp sırıtmıştı. Bu hafta da çüşlerse canına okuyacağım onun. Umarım çüşler!”
İşler umduğum gibi gitmedi. Ben Puhpuh’u pataklamayı düşünürken, o benim KAHRAMANIM oldu. Ağlarını GICIK BİR MİLYONCU’yla ören ÇILGIN YAZ tatilimin en matrak anısını ona borçluyum. Yalnız ona mı? Bir de ZEPLİN TEYZE’NİN YILDIZLARI var!
Siz bu kitabı okurken, ben ZEPLİN TEYZE’nin sözünü ettiği o KIRK FIRIN EKMEĞİ YEMEYE GİDECEĞİM. Rengârenk yıldız tozlarına bulanmak istiyorsanız siz de gelin arkamdan. Fıslık çalmayı da unutmayın!
Yolculuğumuz; bir kaleydoskoptan dünyaya bakmak için değil, KALEYDOSKOBUN KENDİSİ OLMAK İÇİN...
