Bu hayattan gerçekten ne istiyoruz? Hayattan istediklerimizi alabildik mi yoksa hala bir doyuma ulaşamadık mı? Ya da ne aradığımızı biliyor muyuz? Aynı formda yaşayan canlılar olarak aramızda hissettiğimiz bu ayrılığın ve nefretin nedeni nedir? Tabiatı sömürecek miyiz ya da O'nun niteliğine benzemeli miyiz? Bu veya buna benzer sorulara cevap arayan "Ben", tüm evrenin oluşum planı içinde ne ifade ediyorum?
Manevi alemleri edinmiş Kabalistler bu sorulardan yola çıkarak, bizler için binlerce yıl öncesinden kendilerine özgü bir dil ile yaratılışın özel bir düşüncesi olduğunu yazmaya başlamışlardır. Kabalistler, algıladığımız realitenin ötesinde bulunan ve kelimelerle anlatmanın mümkün olmadığı sonsuz bir sükunet, uyum ve mutluluğun mevcut olduğunu söylerler. Yüce bir Kabalist olan Baal HaSulam'ın yazılarında vurguladığı "Bana kalbinde iğne ucu kadar bir yer aç, sana tüm dünyaları bahşedeceğim" cümlesinde, bizden şu an saklı olan sonsuz mükemmel realiteyi edinebilmenin koşulu olarak kalpten bulunacağımız samimi bir talebin gerektiğini belirtmektedir.
