Bir kelime daha uzatmak için yapamayacağım şey yoktu oysa...
Lakin bitti duracağım bundan sonra ne olursa olsun duracağım
Artık ne anlatacaksam bir kelime daha az anlatacağım..
Yaşanmışlık, dünyanın yükü bu küçücük bedenin omuzlarına bineli epey olmuştu,belli ki.Küçük bedenine, çocukluğunu yaşayamadan büyümek zorunda kalmış ruhu sıkışmıştı..
Hayat insanlara her zaman aynı sofraya sunmuyordu .Onun için paylaşmak gerekiyordu çünkü hayat paylaşınca daha da güzelleşiyordu. Bir gülen yüz bir anda iki yüz oluyordu.
Ne çok izin vermişiz hayatımıza girmelerine, ne çok izin vermişiz bizi mahvetmelerine... Oysa değmeyecekleri o kadar belliyken ne çok kapamışız gözlerimizi hayatın gerçeklerine?