Bir zoolog olarak, şehir sakinlerinin davranışlarını incelediğimde bana bir şeyi hatırlattılar; dar evlerinde yaşarken bana vahşi ormanları değil, hayvanat bahçesine tutsak edilmiş hayvanları.
Sayfa 12Kitabı okuyor
"Şehir betondan bir ormandır."
Sayfa 12Kitabı okuyor
Kimi zaman acılı bir insanı en kolay, en acılı olan insan sarar.
Sayfa 247Kitabı okudu
Neden insan daha ziyade geceleri ağlar?
Çünkü acılarını en çok düşündüğü zaman gecedir.
Gece zulmün perdesi.
Sayfa 219Kitabı okudu
Kimi zaman seven bir insan en kolay en emin olduklarını yaralar...
Sayfa 208Kitabı okudu
Dem bu demdir, dem bu dem. An bu andır.
Sayfa 181Kitabı okudu
"Gitmek başka bir yere gitmek mi, kendine gitmek mi?"
Sayfa 176Kitabı okudu
Temiz bir zihnin, aklanmış bir gönlün sahibi ile sohbete başlamak, şifalı bir elin acı çekmiş bir gönle el değmesi anlamına gelir.
Sayfa 158Kitabı okudu
"Dokunma bana, kapanmamış yaralarla doluyum..."
Sayfa 156Kitabı okudu
Yalnızca gitmeyi göze alanlar mı ne kadar ileri gidebileceklerini görebilirler? Gitmek her şeyi geride bıraktıran bir anlık kontrol kaybı mıdır? Yoksa gidebilenler mi sadece kendilerini gerçekten bulurlar?
Sayfa 144Kitabı okudu
Hem hasta hem doktor olmak ne zor.
Sayfa 113Kitabı okudu
Demiyor muydu Arabi; 'Tövbe insanı geçmişte bırakmayan bir pişmanlık ile geleceğe duayla yaklaşmanın gerektirdiği iltica duygusu arasında şimdiki zamanı değerlendirmektir,' diye.
Sayfa 111Kitabı okudu
Aşkını yitirdiğinde bir adama "Varlığı yandı," dermiş eskiler.
Sayfa 107Kitabı okudu
Bir nesilden diğerine sirayet eder mi şiddet?
Sayfa 101Kitabı okudu
Peki, yaşam devam ederken neden kendimize eziyet ediyoruz? Kendimizi istemediğimiz şeyleri yaparken buluyoruz, sevdiklerimize zarar veriyoruz, neden kıymetini bilmiyoruz?
Sayfa 101Kitabı okudu