Bir daha neredesin demeyeceğim. Bendesin artık. Dudaklarımın değdiği kadehlerdesin. Serin yağmurlar getiren bulutlardasın. Kâh denizlerdesin, kâh rüzgârlardasın.
Uzaktasın, ama yine bu şehirdesin.
İkimizi çepeçevre kuşatan çaresizlikler içinde kalbin hâlâ çarpıyorsa beni sevdiğin içindir.
Yoksa aslında bu yalan ve zalim dünyada yaşanmağa değer bir tek dakikanın bile var olduğuna inanmak gerçekten imkansız bir şey.
Yüzyılların ardından bir Beethoven sesleniyor, isyan ediyor zamana. Ve sonra bir başka plakta Schumann ağlıyor, ben ağlıyorum, uzaklarda sen ağlıyorsun. Aşkın ve sanatın ölümsüzlüğüne bir kere daha inanıyorum.
Artık aldanmak istemiyorum. Beni sevgilerinin ölümsüzIüğüne inandır, korkulardan, şüphelerden kurtar. Hiç aldanmamışların o engin iç rahatlığına hasretim. Ayıkla, arıt beni. Bütün insanlar aldanıyormuş, sürekli bir aldanmaymış yaşamak... Ne çıkar? Ben artık aldanmak istemiyorum ya! Sen ona bak…
Atom gücü, elektrik gücü gibi bir de şiir gücü vardır dünyada. Sanatçı bu gücü ellerinde tutan kimsedir işte. Onu şiir, müzik, heykel veya resim haline getiren mutlu kişidir o.
Sevmek insan tarafımızı bulmamızdır bence.
Güneş çoktan doğdu, uyanmış olmalısın. Saçlarını tararken beni hatırladın, değil mi? Öyleyse ayrılmadık. Sadece özlemliyiz ve bekliyoruz.
Bir kurt bir geyiği kovalıyordu yüreğimde. Geyik soluk soluğaydı, yorgundu, bitkindi. Karların üzerinde akıp giden bir yıldız gibiydi. Koşuyordu. Koşmak kurtuluş değildi belki, ama
bir ümitti. Koşmalıydı..
..Böylece "Deniz Mezarlığı" da son biçimini almış olur. Çünkü bir şiir yayınlandıktan kelli -Valery'nin sözüdür bu- herkesin kendi huyuna, husuna, kendi olanaklarına göre kullanabileceği bir makineye dönüşür. Şairinin de onun üzerinde hiçbir söz hakkı kalmaz.
Sayfa 60Kitabı okudu
