Yanılgıdan yanılgıya koşan insan,
herkesten ve herşeyden bitâb..
Kübra
Aşk ile bakmayan gözler, mana ve hikmetten yoksun yaşama mahkumdur.
Kübra
Seni öldürmeye gelen, sende hayat bulsun.
Bir ölüm kaç körpe bedene yaşam sunar?
Bir ölüm kaç tutsak bedeni azad eder?
Anladım ki beyhûde imiş fazlaca tedbîr eylemek.
Bir kulun kârı değildir, takdîri tebdîl eylemek.
| Lâ Edri
Anladım, bildim halimi gören bir Râbb imiş.
O'ndan geçip sığındığım bana yanlız mazâr imiş
Lutfunu uman herkes yağmuruna tutuldu
Seni tenzîh ederim..
Sen benim bahçemi kurak bırakmazsın..
Baştan sona sığıntı dünya
Ona damarlarıyla bağlanan insan
Yoldan çıkaran aşk, tutku ve ihtiras
Bir lokmalık, tek solukluk müfecci nefis
Ötede uzaklaştıkça kanatan bir inanç (din)
Yanılgıdan ibaret insanınki bu canhıraş nidâ
Kübra
Gökten inen insanın kaderi toprakta çürümekmiş.
Seven insana da ayrılık ve bî-sud keder pây edilmiş.
Kübra
Ömrümden devamlı bir takvim eksiliyor, her geçen gün bir öncekini aratıyor. Dönüp defterime neler biriktirmişim diye bakınca esef ediyorum. Bana bahşedilen bunca nimete azgınlık edip, nâşükür olmuşum.
Güzel günlerin de acı günlerin de gelip geçici olduğunu unutmuşum.
İnsan olduğumu unutmuşum..
İnsan olduğum unutulmuş..
Hem insan olmanın hem de layıkıyla olamamanın yükünü taşıyorum.
Bazen durakalıyorum, nefes alacak mecal bulamıyorum.
Bazen amaçsızca ve rotasız sadece koşuyorum.
Bazen bir boşluğa saplanıp kalıyorum.
Bu kalabalık sessizlik ruhumu incitiyor..
Bu kalabalık yanlızlık beni biçare ediyor..
Ama herşeye rağmen bir yerden gelen bir fısıltıdan alıyorum tüm gücümü.
Henüz ölmedin, hala bir ümit var.
Rabbin seni terk etmedi, sana darılmadı da..
Kübra