İnsan doğduktan sonra gülerek insan kalabilmek...
Ne mutlu insan kalabilenlere..
Ne mutlu çocukça gülebilen
Ve çocukları güldürebilenlere...
Uyuşamadık... Hepsi bu..
Zilif, 
Oruç Aruoba ile tanışma kitabımdı benim.
Tarifsiz hisler uyandırdı bende. Yarım kalmışlıklar, yetememezlikler, hayal kırıklıkları ve en sevdiklerimiz tarafından anlaşılmamak.
Bir gün böyle bir defter alsam ne hissederdim? Bilmiyorum .
İnsan bazen kendini ne kadar yıpratırsa yıpratsın demek ki işe yaramıyor. Anlaşamıyor dünyayla (╯︵╰,)
Bugün bu sayfalarda hüzün bulutunun hissiz tanecikleri dolaşıyor ve alıp götürecek burkulmuş yüreklere kırılan kalplerin kırıntılarını bu yüzden dikkatli okuyun batmasın kalplerinize...
İnsan kalabilmek için kedilere bakıyorduk , köpekleri kurtarıyorduk..
Artık yasak bazı insanları insandan saymak, bıraktım onları kardeşçe sevmeyi. Aşktan -elbette en bayağı olanından - bahsetmek yasak değil bir tek ve birde kedilere merhamet etmemize izin veriyorlar hâlâ, köpeklere...
Bütün merhametimiz bütün sevgimiz insan yanımızda acıyan ne varsa yığıyoruz bizde kedilerin köpeklerin üstüne. İnsana yakışan biçimde yaşamak için biriktirdiğimiz ne duygumuz varsa yüklüyoruz kedilerin ve köpeklerin sırtına. Çünkü insan sevmek zorundadır öyle ya da böyle.
(Kafka Okur Sayı 32)