Momo da tez zamanda bu yolculuğun felsefesini kavrar:
“Beyaz sokağın sırrı buydu: insan ne kadar yavaş hareket ederse o kadar hızla ilerliyordu. Ama aksine, ne kadar acele ederse de o kadar güç ilerliyordu”… Bu yoldaki yarışı Ende şu sözlerle aktarır: “Bu tersine bir yarıştı, sanki yavaşlık yarışıydı”
Sayfa 261 - Kabalcı Yayıncılık
‘YOL BENİM İÇİMDE…’
Sayfa 259 - Kabalcı Yayıncılık
"Peki ya insanlar?" diye sordu. "Onlara ne olacak?"
"İnsanlar zaten gereksiz." diye bağırdı ses "Dünyayı, artık kendileri gibilere yer kalmayacak bir hale yine kendileri getirdiler"…
Sayfa 254 - Kabalcı Yayıncılık
“Yalnız geçirdiğin saatlerden sana ne kaldı? Seni ezen bir lanet, seni patlatan bir sıkıntı, seni boğan bir deniz, seni kahreden bir keder. Bütün insanlardan soyutlandın.”
Sayfa 251 - Kabalcı Yayıncılık
“Artık öğrendiği bir şey vardı: Başkalarıyla paylaşılmayan zenginlikler insanı mahvediyordu.”..
Sayfa 239 - Kabalcı Yayıncılık
Çeşit çeşit yalnızlık vardır. Momo'nunki çok az kişinin bildiği ve çok az kişinin dayanabileceği bir yalnızlıktı..
Sayfa 239 - Kabalcı Yayıncılık
Sana şunu söyleyeyim Momo, hayatta en tehlikeli şey, gerçekleşmiş hayallerdir. Hele benimki gibi olursa! Artık hayal edecek hiçbir şeyim kalmadı…
Sayfa 232 - Kabalcı Yayıncılık
Çok yemek yedim," dedi Kassiopeia'ya Momo… "Çok fazla yedim, ama içimde doymamışım gibi bir his var."…
Sayfa 223 - Kabalcı Yayıncılık
Kendini fazla ciddiye alma…
Sayfa 197 - Kabalcı Yayıncılık