Stefan Zweig 2. Dünya Savaşı'nın kendinde oluşturduğu bütün olumsuzluğu, karamsarlığı, insanlığa olan umutsuzluğunu satranç oyunu üzerinden metaforik olarak aktarmış. Savaş sırasında görmüş olduğu muameleden, savaş alanı olarak gördüğü satranç tahtasında yine savaşın kötülüğünü temsil eden rakibiyle mücadelesine kadar yavaş yavaş zihninin bulanmasına şahit oluyoruz. Zweig intihar etmesine yol açacak olan savaşa karşı olan mücadelesinin altında ezilişini yine metaforik yollarla kitapta bize hissettirmiştir.
