Kübra Basar

Merhameti hissederek ama hiçbir girişimde bulunmayarak yaşamak doğru değil. Bu yüzden seçeneklerimizi belirlemeliyiz.
Reklam
Duymamaya, görmemeye, hissetmemeye çalışmak sadece korkaklık olur. Merhameti yüreğinde taşıyan insan başını öte yana çeviremez. Aksine ıstıraba daha da sokulur, daha da yaklaşır.
Acıyı görmemek için gözlerinizi acı çeken insandan kaçırmayın.

Okur Takip Önerileri

Tümünü Gör
“Ben” aradan çıkmalıdır ötekini dinlerken. Hedef, sadece anlamaktır; karşıdakinin ıstırabını hissetmektir.
Bir başkası tarafından dinlenmek, anlaşılmaya çalışılmak en büyük ilacıdır ıstırabın.
Reklam
Ancak bir kalbi olan ve kalpleri olduğu için de merhamet edebilenler, mutluluğu gerçek manasıyla tecrübe edebilir.
Hayatlar, merhametin ve onun iyileştirici gücünün farkına varmakla dönüşür.
Eric Hoffer, “Merhamet ruhun panzehiridir,” diye yazmıştı, “merhametin olduğu yerde en zehirli hamleler dahi nispeten zararsız kalır.”
Merhamet sempati ve acıma duygularını aşar. Dünyayı bir başkasının gözüyle görmenin nasıl bir şey olduğunu, gerçekten anlamamızı sağlayan bir empati duygusunu içerir.
Merhamet, içimizde bir yerlerde sönmeye yüz tutmuş insanlık kandilini yeniden tutuşturan ve bizi en temel halinde insanlığımıza geri çağıran bir duygu. Verecek hiçbir şey yoksa bile elinde, kardeşinin acısı için kendini verebilir, kendi ruhunu, dostluğunu, kardeşliğini ikram edebilirsin.
Reklam
Varlıklı insanlar yoksulların sırtındaki yükü hafifletebilmelidir. Bunu yapabilirsek toplumsal barış daha az zedelenecektir.
İnsanlar kaybedecekleri bir şeyleri olmadığında ahlaki kısıtlamalardan da kendilerini muaf hissediyorlar.
Kimi insanların mutsuzluğu pahasına başka insanların mutlu olamayacağını öğreneceğiz.
Dış âlemde gördüklerimiz bizi iç âlemimizin keşfedilmedik mağaralarına götürmüyor, içimizin daha önce hiç bilemediğimiz sokaklarına bir ışık düşürmüyorsa, dış dünyada attığımız adımlar içimizde yankılanmıyorsa gitmek neye yarar ?
Yolculuk, insanın kendi içine doğru yürümesidir.
934 öğeden 16 ile 30 arasındakiler gösteriliyor.