Ellisindeki insanlar bu kadar kusurlu, böylesine çocuksa, onsekizinde büyümek için çabalamaya gerek kalmıyordu. Demek ki bazı şeyler değişmiyordu hayatta: Suratsız bir ergensen, suratsız bir yetişkin, suratsız biri orta yaşlı, suratsız bir ihtiyar ve suratsız bir ölü oluyordun. Şablon kalıcıydı. Belki kulağa az biraz karamsar geliyordu, ama en azından insanın beyhude yere mükemmellik aramaması gerektiğini gösteriyordu. Yaşadıkça düzelmiyordu hayat, tıpkı yaşlanmakla büyümediği gibi kişinin.