Ruhumuzda büyüyen eksiklikleri tamamlamak ne mümkün…Ya unutmak kaybettiklerimize ihanet sayılmaz mı?
İçimde neden ve nasıl olduğunu bilmediğim büyük bir öfke var. Kırıp dökmek, hayatımı dağınık bırakmak istiyorum.Benden bir şeyler çaldıklarını düşündüğüm herkesi bir bir öfkemle alt etmek, ardıma bile bakmayarak boşlukta kaybolmak istiyorum.
İçimdeki çetin savaşları bırakıp her şeyi akışına bırakacağım ya kendim olmazsam olamazsam diye korkuyorum.Ya benden geriye bir ben kalmazsa…
Okur Takip Önerileri
Dinlediğim hiçbir ses hiçbir melodi içimdeki acıyı tarif edemiyor. “23.02.2023 07.49.”
Hiçbir çaresizlik sevdiklerine ulaşamamak kadar büyük değilmiş,hatta ve hatta bin parçaya bölünememek kadar derin de değilmiş anladım.
İçinde git gide bir çığ büyür ve seni de alıp götürür uzun dalgınlıklara.
Bölüm I
Sokakta yürüyorum.
Derin bir çukur var kaldırımda.
İçine düşüyorum.
Kayboluyorum…Çaresiz kalıyorum.
Benim hatam değil bu.
Bir çıkış yolu bulmak ömrü alıyor.
Bölüm II
Aynı sokakta yürüyorum.
Derin bir çukur var kaldırımda.
Görmemiş gibi yapıyorum.
Tekrardan düşüyorum içine.
İnanamıyorum aynı yerde olduğuma.
Bu benim hatam değil ama.
Bir hayli zaman alıyor oradan çıkmak.
Bölüm III
Aynı sokakta yürüyorum.
Derin bir çukur var kaldırımda.
Görüyorum onu.
Düşüyorum yine de… Alışkanlık.
Gözlerim açık.
Nerdeyim biliyorum.
Bu benim hatam.
Derhal çıkıyorum.
Bölüm IV
Aynı sokakta yürüyorum.
Derin bir çukur var kaldırımda.
Çevresinden dolanıyorum.
Bölüm V
Başka bir sokakta yürüyorum
“…Ağlasa da gizliyor gözlerinin yaşını,
Bir kere eğemedim bu kadının başını
Kaç kere sürükledi gururumu ölüme
Fırtınalar yaratan benim coşkun gönlüme,
Ya bu kadın delidir,
Yahut ben çıldırmışım.
(…)
Hiç olmazsa hıncımı böyle alırım dedim,
Yolda mağrur uzanan gölgesini çiğnedim.”
Nazım Hikmet Ran
“…Alaca bir at koşar içimde
Zamansız, mekânsız nefese doğru…
…At vuruldu; içim paramparça…
…Yine de, bırakamam yerlere gururumu
İstenmediğim yeri usulca terk ederim
Hâtıra kalsın diye bırakır da ruhumu
Mahzun bir derviş gibi boyun büker, giderim…”
Garip şey: Hatıralar mutluluk verici ama hatırlamak kederlendiriyor.
“Bazı yaralar hiç kapanmaz yıllar geçse de usul usul kanamaya devam eder.”