Ben yine de size teşekkür ederim.Anne sana teşekkür ediyorum çünkü bana bağırmasan,vurmasan hayatın gerçekleriyle tanışamayacaktım.Sana teşekkür ediyorum çünkü sen bana vurmasan insanların dizlerindeki morlukların zamanla acıya dönüştüğünü anlayamazdım.Sen olmasan çocukluğumu yaşardım ve eğlenirdim ama senin arkadaşlarının da sandığı gibi ''ben güçlü bir kızım''ya artık ben beni doğuran kadından tiksinmeye başladım.Her gün belki azıcık sever diyorum ama her gün aynı.Hep sevgisiz.Hep aynı.Babam belki beni severdir diyorum seviyordur belki diyordum ama o annemden daha da beter çıktı beni her şey için azarlayan odaya kitleyen ve dövüp bağıran bi babadan ne bekliyorsam.Suç bende aslında fazla beklentiliyim belkide.Kim bilir belki tüm mesele budur ama fark edemiyorumdur :))