Bitti.
Evet son cümle de buydu.
Güray abiyi seviyorum. Hassas bir kalp. Düşünceli birisi. İnce şeyleri anlamak ve anlatmakta usta.
Hayatımın en kabuklu döneminde bu kitabı okumak iyi geldi. Kabuklu -yarası soğuk, darbelerden uzak, sessiz, bekleyişli- dönemimde insanlardan kaçıyorum. Yalnız kalmak büyük nimet. Anlatmaktan, anlamaktan yorulduğum bir dönem. Ama yine de düşünmediğim bir an yok. Bu kitabı böyle bir dönemde okumak isabetli oldu. Biliyor musunuz çok da uzatmayacağım. Kalkın bi şeyler yapalım, ben Ali gibi yolda kendimi ve çevremi okumak istiyorum. Kalkmadan bilemem. Değişmem lazım. Öfkem ancak bu şekilde havada toz olacak. Çünkü bir cümle harikaydı, biz Amerikada değiliz. Anadolunun saf çocuklarıyız. Beraber büyüyoruz. İnsan insanın kurdu değil buralarda. Bize benziyorsak böyle tabi. Aman neyse okuyun, sevdim. Kazanmak da kaybetmek de aynı şey. Kazandığında sevincini, kaybettiğinde hüznünü yaşamam kadar doğal bir şey yok. Hayat busun sen beee!
Güray süngünün kafasını seviyorum. Kitabı uçsuz bucaksız iç sesine göre döşemiş. Onun kafasının içinde sörf yapmak gibiydi. Varol canım abim. Sen hep yaz. Ve bidaha sakın genç işi bişiler yaptın diye özür dileme. Orda geçmişte kalmış bişiler var. Bizi bugünlere getiren esaslı duygular. Burdayız çok şükür. Özelsin, özeliz, özözöz.
Bitti.
