Göz yaşları ilə, onunla bağlı xatirələrin acısı ilə ürəyini yaralaya-yaralaya onla olan günləri unutmağa çalışırsan. Ancaq bircə təsadüfi zəngi, yaxud küçədə üz-üzə gəlməyiniz hər şeyi alt-üst edir. Ayrılıq dolu günlərdə çəkdiyin bütün əzabları unudub yenidən onun olmağa razılıq verirsən...Və yenidən aldanırsan....
Səhvləri görmək azdır. Onlardan nəticə çıxarmaq lazımdır. Nəticə çıxaranlar, hər halda uduzmurlar. Növbəti addımlarını atanda ehtiyatla atırlar. Nəticə çıxara bilməyənlər isə bədbəxt olurlar...
Bəs məni niyə yarı yolda qoydun? Artıq mən səninlə heç danışmaq da istəmirəm. Ürəyində başqası olan adamın mənim yanımda nə işi var? Mən nəyəm ki, səninçün?
Yaşamaq üçün unutmaq, unutmaq üçün ölmək lazımdır... Sadəcə baxışmaq, ünsiyyət ehtiyacından doğub sonda ayrı qala bilməmək, dəli-divanəlik şiddətinə qədər çatan sevgi adlı bir nəsnənin acı sonluğu, aksiomu sən demə, elə bu imiş...
Divarda kimlərsə qara rənglə baş hərfləri və sevgi işarələri yazıblar, ürək şəkli çəkiblər. Onun həyatında artıq bu işarələr heç bir önəm daşımır. Çünki onun sevgisi indi ölüb, yoxdur.