Ayrı ayrı hayatın bize sunduğunu sandığımız ama aslında kendi seçimimiz olan hayatı devam ettirmeye mecburduk, hepimizin ayrı ayrı dertleri ayrı ayrı umutları hayalleri vardı... kimimiz prangasını kendi takmıştı ayağına sımsıkı kapattığı avucunda bileğindeki kelepçenin anahtarını saklamıştı.
Bir sandala benziyorum karanlık gecede,kimsesiz bomboş sallanıp duruyorum ben de bağlıyım tenha boş bir iskeleye ipincecik bir iple, ne beni çekip alıyor karaya ne de çözülüyor alıp başımı gideyim uzaklara hiç ışık yok ufukta...