“Herkesin bir Feride’si vardır ben bilmez miyim?
Herkesin bir ayakkabısı gibi bir de şarkısı,
Herkesin bir kimsesi vardır, ben bilmez miyim?
Bir de kimsesizliği…”
İnce bir ıslıkla çekiyorum aklımdaki tetiği,
vakit aşkla daha dudak dudağa kapıştığımız zamanlar..
Telaşla ağlayan çocukların hepsi haklıdır,
meleklerden bile..
Ne garip, biraz kendini deşmeye kalksa, insan, sonunda olduğunu sandığı kişinin tam tersi çıkıyor.
Sokakta görse yüzünü buruşturup asla böyle biri olmak istemezdim dediği kimse,
işte o çıkıyor insan.
Bütün belinden kavradığım kadınları hatırladım, dudaklarım yağmura karıştı,
ya da dudaklarıma yağmur her neyse işte, epey estetik delirdiğimi düşünüyorum..