"Seni seviyorum" demedi ama şöyle bitirdi mektubunu: Kanadından öpüyorum, kalbimin kuşu.
●|Franz Kafka, Milena'ya Mektuplar 📝
yorgunum, hiçbir şey bilmiyorum ve yüzümü kucağına koymak, elini başımda hissetmek ve öyle kalmaktan başka bir şey istemiyorum.
Biri bana kendini kaptırınca, anlamıyorum, bocalıyorum.
Bu yüzden nice dostlukları bozmuşumdur.
Tüm zamanımı ayırmak istiyorum; seni düşünmek ve yaşamak için…
İçimde iki kişi savaşıyordu; biri gitmek isteyen ve diğeri gitmekten korkan; ikisi de benim parçam, muhtemelen ikiside sersefil...
Oysa kadınlar daima suçsuzca acı çekerler.
“Ah Milena ; ne kadar şanslı olduğunu bir bilsen, senin kadar sevilemeden ölüp gideceğim."
“Kalbimde sen varken her şeye katlanabilirim"
Seni hiç görmesem bile, bana aitsin…
“Benim okumaktan kaçındığım her satırda sen yazılısın…”
Evlenmenin nedeni yalnızlıktan kurtulmaksa, ne elde edilir? Yalnızlığı yalnızlıkla birleştirmekten bir yuva kurulamaz...
"Yorgunum, hiçbir şey bilmiyorum.
Tek istediğim yüzümü kucağına koymak, başımın üzerinde dolaşan elini hissetmek ve sonsuza dek öyle kalmak..."
Asla beraber olamayacağız,
aynı evi, aynı teni paylaşmayacağız,
aynı masada oturmayacağız,
hatta aynı şehirde bile oturmayacağız…
Söyleyecek söz bulamıyorum, ne yapayım. Öyle bir sessizlik çöktü ki, bu sessizliğin içine seslenemiyor insan.