Ve siz belki bir yazıyı okuyacaksınız bugün, belki de bir şiir yazacaksınız. Belki sıkılacaksınız belki demekten ama belkiler bitmeyecek. Bazen iyi kilere bırakacak yerini, bazen keşkelere.
Evet belki...
"Aynen, eyvallah, hayırlısı" gibi kelimeler ağzından ne kadar çok çıkıyorsa; o kadar çok kayboluyorsun.
Kimse bulamıyor seni. Görünür görünmez oluyorsun. Soyutlanıyorsun her şeyden.
Bak gidiyorsun! Hem de en olmadık mevsimde. Ağaçlar çiçeklenirken, rüzgar serinletirken ve sevdan ateşlenirken gidiyorsun...
Sonunda ha! Sonunda gidiyorsun. Zaten hep gelip gidiyorsun.
İnsanlar yetmezmiş gibi bir de kendimin kendime yaptıkları vardı. Mesela saklayamadıklarım... Herkesten sakladığım ama kendimden saklayamadıklarım.
Mesela acılarım... Herkesten gizleyip kendime döktüğüm yaşlarım, ardın sıra kendi içimde boğulmuşluklarım vardı.
kendimi ne kadar bir şeyler hissetmeye zorlasam, hatta mantıklı nedenler öne sürerek duygularımı harekete geçirmeye çalışsam da içimdeki o donukluktan bir yanıt gelmiyordu.