meursault
@nihilistokurr
muss es sein?
31 okur puanı
Şubat 2018 tarihinde katıldı
Okuma Hedefleri
Bölüm 5
- Konuştuğumuz dil benim olmadan önce onun dili. Ev. lsa, bira, usta kelimeleri ikimizin ağzından ne kadar bambaşka çıkıyor!
Ben bu kelimeleri ruhum tedirgin olmadan konuşamıyorum, yazamıyorum. Bana bu derece yakın ve bu derece uzak olan bu dil benim için her zaman sonradan edinilme bir dil olarak kalacak. Kelimelerini ben yapmadım,
ben benimsemedim. Sesimle kendimden itiyorum bu kelimeleri. Onun dilinin gölgesinde ezilip büzülüyor ruhum.
Bölüm 4
Yüksek sesle haykırma isteğinden acıdı boğazı, yükseklerde bir atmaca ya da kartal gibi haykırmak, rüzgarlara haykırmak kurtuluşunu, delercesine.
Bu, hayatın çağrısıydı ruhuna, ödevler dünyasının sıkıcı kaba sesi değil, sunağın soluk hizmetine çağıran insanlıksız ses değil. Bir anlık yabanıl
uçuş kurtarmıştı onu ve dudaklarının içeride tuttuğu zafer çığlığı beynini oyuyordu.
Bölüm 3 sonu
- Corpus Domini nostri.
Olabilir miydi bu? Günahsız ve uysal diz çökmüştü ora da; kutsal ekmeği dilinin üstünde tutacak ve Tanrı arınmış gövdesine girecekti.
- In vitam eternam. Amen.
Bir başka hayat! Bir bağışlanma, erdem, mutluluk hayatı! Doğruydu. Biraz sonra uyanacağı bir düş değildi.
Geçmiş, geçmişti.
- Corpus Domini nostri.
Kutsal ekmek kabı ona ulaşmıştı.
Okur Takip Önerileri
açılış satırları
Evvel zaman içinde ve ne güzel evvel zamanlardı onlar bir küçük mööinek varmış yoldan aşağı inen ve yoldan aşağı inen bu küçük mööinek tuku bebek adında cici bir küçük çocuğa rastlamış...
Bu masalı ona babası anlattıydı, babası ona bir camın arkasından bakardı: Kıllı bir yüzü vardı.
Tuku bebek oydu: Mööinek Betty Byrne'ün yaşadığı yerde ki yoldan aşağı iniyordu: Betty Byrne limonlu pasta satardı.
Küçük yeşil çayırda
Ah, o yaban gülleri.
Bu türküyü söylerdi. Bu onun türküsüydü.
Ah, o yaban güyyeyi.
Yatağını ıslatırsan önce sıcak olur sonra soğur. Annesi muşamba koydu. Bir tuhaf kokusu vardı.
Bir adam gençliğinde bir lira çalmış sonra da bununla kocaman bir servet yapmışsa ne kadarını geri vermek zorundaydı, yalnız çaldığı lirayı mı, biriken faizini mi, yoksa bütün o kocaman servetini mi?
Kiliseden olmayan biri vaftiz yaparken sözleri söylemeden önce suyu dökerse çocuk vaftiz olmuş sayılır mı? Maden suyuyla yapılan vaftiz geçerli sayılır mı?
Nasıl olur da İsa'nın Matta'da ilk söylediklerinde yüreği yoksul olanların cennete gidecekleri bildirilir ken, sonra ikincisinde uysallarında o toprağa sahip olacakları bildirilir?
Eğer İsa gövdesi ve kanıyla, ruhu ve kutsallığıyla hem ekmek hem de şarapta varsa, Aşai Rabhani töreni niçin hem ekmek hem şarap üstüne kurulu?
Kutsal ekmeğin küçücük bir parçası İsa'nın bütün kanıyla etini mi için de taşır yoksa etle kanı n yalnız bir parçasını mı? Eğer şarap kutsandıktan sonra sirke olur, ekmek de çürüyüp ufalanırsa, İsa hem Tanrı hem de insan olarak gene bunların içinde bulunabilir mi?
Yorgunluktan mı soldun
Göklere tırmanıp yeryüzüne bakmaktan,
Kimsesiz gezinerek?
Correspondences
Nature is a temple in which living pillars
Sometimes give voice to confused words;
Man passes there through forests of symbols
Which look at him with understanding eyes.
Like prolonged echoes mingling in the distance
In a deep and tenebrous unity,
Vast as the dark of night and as the light of day,
Perfumes, sounds, and colors correspond.
There are perfumes as cool as the flesh of children,
Sweet as oboes, green as meadows
— And others are corrupt, and rich, triumphant,
With power to expand into infinity,
Like amber and incense, musk, benzoin,
That sing the ecstasy of the soul and senses.
To a Passer-By
The street about me roared with a deafening sound.
Tall, slender, in heavy mourning, majestic grief,
A woman passed, with a glittering hand
Raising, swinging the hem and flounces of her skirt;
Agile and graceful, her leg was like a statue's.
Tense as in a delirium, I drank
From her eyes, pale sky where tempests germinate,
The sweetness that enthralls and the pleasure that kills.
A lightning flash... then night! Fleeting beauty
By whose glance I was suddenly reborn,
Will I see you no more before eternity?
Elsewhere, far, far from here! too late! never perhaps!
For I know not where you fled, you know not where I go,
O you whom I would have loved, O you who knew it!
The Albatross
Often, to amuse themselves, the men of a crew
Catch albatrosses, those vast sea birds
That indolently follow a ship
As it glides over the deep, briny sea.
Scarcely have they placed them on the deck
Than these kings of the sky, clumsy, ashamed,
Pathetically let their great white wings
Drag beside them like oars.
That winged voyager, how weak and gauche he is,
So beautiful before, now comic and ugly!
One man worries his beak with a stubby clay pipe;
Another limps, mimics the cripple who once flew!
The poet resembles this prince of cloud and sky
Who frequents the tempest and laughs at the bowman;
When exiled on the earth, the butt of hoots and jeers,
His giant wings prevent him from walking.
Sympathetic Horror
From that sky, bizarre and livid,
Distorted as your destiny,
What thoughts into your empty soul
Descend? Answer me, libertine.
— Insatiably avid
For the dark and the uncertain,
I shall not whimper like Ovid
Chased from his Latin paradise.
Skies torn like the shores of the sea,
You are the mirror of my pride;
Your vast clouds in mourning
Are the black hearses of my dreams,
And your gleams are the reflection
Of the Hell which delights my heart.