Depresyon kendisini sürdürmek için gerekli enerjiyi olumsuz düşünce ve davranışlardan alır. Bu anlamda, olumsuz konularda tekrarlayıcı ve aşırı düşünmenin azalması depresyonun da azalmasını sağlar.
Gün gelir, yıldızlar çarpışır, güneş dürülür. Her şey susar, her şey ölür. Kâinat ölür. Çünkü "Her nefis ölümü tadacaktır." O, tüm unuttuklarımızı bize hatırlatacağı başka bir âlem açar.
Bazı kelimeler gerçekten tehlikeli oluyor hayatlarımız için. İlk elde sıralayacak olursak: her, hiç, daima, tümüyle, bütünüyle, asla, kesinlikle, mutlaka. Bunları kullana kullana içimizi sertleştiriyoruz.
İnsan ruhunu dinin terbiye ettiğini söyleyen Kutlu, takva -sorumluluk- duygusunun insanı bu dünyada yalnız -başıboş- bırakmadığını, her yaratılan varlığın bir vazifesi olduğu gibi insanın da hem kendisine hem yaşadığı topluma hem de kainata vazifeleri olduğunu belirtiyor.
Zihnimiz sorunların, dertlerin, tasaların esaretinde olsa da, kalbimiz hayatın tadını çoktandır unutsa da, içimizi endişeler, kaygılar, acılar doldursa da; baharın selamına kulak verebiliriz yine de.
Dünya geçiciyse, devamsızsa, bîkararsa, kendi başına bir anlamı yoksa, bekasız ve nakıssa nasıl olur da her şeyin tam olduğu hissini yaşayabiliriz? Biz ancak daimî, zevalin ve ayrılığın olmadığı, bir diyar-ı âherde tamamlanırız.
Hayırla şer, iyilikle kötülük, benlikle Huda arasında seçimler yapmak zorunda olduğumuz bir hayatta nasıl "Hah tamam, oldu, her şey tamamlandı, eksik gedik kalmadı," diyebiliriz!
Burada, bu dünyadaki hayatımızda hep bir eksiklik hissederiz çünkü burada sadece numuneler vardır. Asıllar bir "diyar-ı aher"de bizi bekler. Gözlerini açıp bizi bekler. Bizi ister, bizi talep eder. Kâinatın değerli varlığını bekler. Tüm asıl sanatlar, nimetler bizi bekler. Sonsuza dek bizim tarafımızdan temaşa edilmek için.
Akşam yaklaşıyor. Ömür defterinden bir sayfa daha çevrilmek üzere. Eskiden olsa, bir sayfa daha eksilecek, derdi. Gün su gibi akıp gidiyor; çağıltısız, sessiz. Nereye? Günler akıp boşa gitmemiş, yaz gelmiş. Yapraklar çiçeğe, çiçekler meyveye durmuş. Akıp giden günler yine meyveye duracak. Öte dünyada.