Fudayl b. İyad diyor ki: "Gecenin geldiğini gördüğümde bundan ötürü sevinir ve bundan böyle Rabbimle başbaşa kalacağım." derdim. Ancak sabahın yaklaştığını gördüğümde ise, halkla bir arada bulunmak istemediğimden ötürü Rabbime sığınır ve 'İnna lillahi ve innâ ileyhi raciûn' derdim. Çünkü sabahın olmasıyla halkın beni Rabbim'den meşgul edeceklerinden korkardım."