Tanrılarla putların savaştığı bir öyküde
İnançlı sivillerin kanı dökülür!
Öyle eksik, öyle yarım
Öyle en baştan yaşanılması gereken
Bilirsin işte;
Aşık olmak, tanrılaşmak gibidir
İki candan bir başka can yaratmak,
Şefkat ile şehvet arasına
Yerleşmiş bir duygu ile
Bir gün o şefkatin, şehvet tarafından
Öldürüleceğini bile bile.
Okur Takip Önerileri
Bilirsin işte;
Aşık olmak, dokunmak gibidir
Gökyüzünde dolaşan bir meleğin
Bembeyaz tenine.
Aptallıkla, delilik arasına sıkışmış
Dağ gibi bir cesaretle
Bir gün o tenin, kızıl kana
Boyanacağını bile bile
Sen de unutma Süreya, koşuyu kaybettikten sonra da koşmak, mağlubiyeti unutturmaz!
Sen artık,
Aşka dair yazdığım son tiratta ki tek imla hatası!
Tanrım. Sen güzeldin, senin yarattığın ahmaklar çirkinleştirdi seni. Kana bulandı, kirlendi ellerin günah çıkartırken çok para isteyen papazlar gibi.
O gece
O evde merhamet infilak etmişti tam dudaklarının kıyısında.
Beni öptün gaddar bir tanrı gibi
Gece de infilak edecekti içindeyken biz,
Buna izin vermedim!
Ağzından ağzıma bir yalan nehri akıttın, Üç yalan bir doğruyu gözlerimin içine baka baka öldürdü.
Yalnızlık her ne kadar geceleri dokunsa da, Can acıtabiliyor ani ataklarla,
Gündüzler dâhil.
Ve güneşe dair.
Belki seni bir Eylül ayında öper ve kenti kutsal kılarım.
Elbette bastığım yerleri toprak diyerek geçmiyorum
Onlar kalbimin kırıkları,
ayak izlerimdeki kandan tanıyorum.
Ve çalarken keşfedilmemiş bir inancın ilahisi
Dayanılmaz Acılar Orkestrasında
Pis yaralardan akan iltihaplar gibi
Ağır ağır ölüyorum.
En güzel yaralarının şerefine!
Allah dünyayı altı günde yarattı.
Yedinci gün oturup düşündü.
Ve sekizinci gün bir ayna karşısında
Kafasına iki el ateş ederek intihar etti.
Çünkü artık çok geçti.